Doomijn

Het werd een boeiende reis waarin we kinderen filmpjes lieten maken over hoe zij kijken naar de (buitenschoolse) opvang. We spraken de medewerkers en analyseerden hun drijfveren aan de hand van een vragenlijst. En we organiseerden sessies met medewerkers, partners en ouders. We werkten met ringworkshops waarin in dit geval de ouders in de binnenste ring zaten en door ons werden geïnterviewd en ongeveer 20 medewerkers in de buitenste ring zaten die alleen maar mochten luisteren.

In de sessies met ouders gebeurde iets bijzonders: het viel ons op dat de ouders wat afstandelijk waren. We konden niet goed achterhalen hoe dat kwam. Later gaven de medewerkers aan dat zij dat wel herkenden in hun dagelijks werk. Daar wilden we natuurlijk het fijne van weten. Daarom hebben we nog een extra sessie belegd met een paar ouders (moeders), de directie van Doomijn en een paar pedagogisch medewerkers. Daar hebben we met ‘opstellingen’ gewerkt. Dat gaf een verbluffend inzicht. De moeders zeiden tegen ons: “We begrijpen de andere ouders wel. We denken dat de meeste moeders/ouders met enig schuldgevoel hun kind naar de kinderopvang brengen. Dan moeten ze hun kind afgeven aan iemand die er de hele dag mee mag optrekken, mee spelen … dan ben je als ouder een beetje jaloers, want jij moet de hele dag werken. Als je na een dag hard werken terugkomt om je kind op te halen, dan wil je kind niet met je mee. En als het eindelijk meegaat, dan heeft de pedagogisch medewerker soms ook nog wat opvoedkundige tips voor je … dat trek je niet.”

Hierna ontstond een schitterende dialoog tussen ouders en medewerkers. Een gesprek van wederzijdse erkenning, maar ook het besef dat ouders en kinderopvang allebei essentieel zijn voor een opgroeiend kind.

Dit werd direct herkend door de medewerkers en door de ouders. Daarmee heeft Doomijn een onderscheidende propositie naar de ouders en geeft het hun een scala aan mogelijkheden om nieuwe diensten te ontwikkelen voor ouders, zoals een oudercafé over de kinderwereld. Maar ook de vormgeving van de opvang veranderde. Voorbedrukte kleurplaten voor kinderen werden in de ban gedaan. Vies worden door buiten te spelen werd een pre. En ja, daar moesten de ouders wel in worden meegenomen.

Het was ook leuk om te zien dat intern allerlei veranderingen begonnen te komen. Saaie overleggen moesten getransformeerd worden naar verwondering. Dat bracht medewerkers even van hun stuk. Een hinkelblok voor de deur waar je dagelijks naar binnengaat, dat is wel even wennen. En er is zelfs een nieuwe taal ontwikkeld die ‘luplab’ heet.

Stel je voor dat je als bestuurder de nieuwe strategie van jouw onderneming mag uitleggen aan een kind. Hoe zou je dat doen? Of zouden kinderen een denktank kunnen vormen voor klimaatvragen waar de grote mensen nu beslissingen over moeten nemen? Dit zijn vragen waar Doomijn stiekem wel even over heeft nagedacht. Zo zie je dat een krachtige merkbelofte ruimte geeft voor nieuwe serviceconcepten. Het borrelt en bruist bij Doomijn over nieuwe serviceconcepten.